Toen de mensen nog niet konden schrijven was er al wel behoefte
aan een persoonlijke handtekening. Die oude handtekeningen uit de analfabetische tijd zijn nog volop te vinden voor wie er
oog voor heeft:
we vinden ze op wapenschilden, grafzerken, onder notariële
acten, als steenhouwersmerken, als zilvermerken of als watermerken in papier.
En soms ook gewoon als graffiti op plekken van verveling.
Ze moeten
makkelijk te krassen zijn en bestaan daarom uit rechte lijntjes. Een enkele keer ok wel uit gebogenlijntjes of uit beelden.
Boeren konden er vroeger het vee mee brandmerken of hekken en gereedschappen mee
merken.
soms vraagt men zich af of er verwantschap is met runen, maar dat komt enkel doordat de manier
van krassen op elkaar lijkt. Daardoor krijg je tekens die wat op elkaar lijken. Het is niet onmogelijk dat een bekend en sprekend runeteken
door een familie gekoesterd werd.
Overleed de vader, dan kon de zoon het huismerk voortzetten, doorgaans door er een lijntje
aan toe te voegen.
De term huismerk is wat misleidend. Het is een germanisme. Oorspronkelijk hette het in onze
taal: een handmerk.
Haus heeft in het Duits meer de betekenis van familie/gezin. Zo kennen wij nog het huis van
Oranje.
Wat de Duitsers Hausmarken noemen, heet in het Engels Merchant's marks, in
Frankrijk Marques de famille.
