Het klaverblad is lange tijd populair geweest als onderdeel van het topgevelteken en als versieringselement in andere vormen van volkskunst. Het meest bekend is het symbool geworden als een van de 4 symbolen van het kaartspel.

Is het eigenlijk zomaar een blaadje van zomaar een plantje?

De verering van de klaver is ontstaan in Europa.

Bij de oude Kelten en Germanen werd de klaver als een heilige plant vereerd. Deze bijzondere plaats kon het innemen dank zij haar vorm (de duidelijke indeling in drieën), de vitaliteit van het plantje, de voedzaamheid voor het vee, als bijenplant en om de zachtheid van het klaverbed. In de middeleeuwse liefdeslyriek bezong men graag de groene klaver als plaats van een romantische ontmoeting.

Even en oneven

Het getal drie neemt als oneven getal vanouds een bijzondere plaats in in het magisch denken van de mensen.

Even getallen stonden, wat hun magische waarde betrof, in een kwade reuk. Het deelbaar zijn in twee gelijke delen, plaatste dit deelbaar zijn zo op de voorgrond, dat ze verbonden werden met dood en vergankelijkheid. Denk aan het woord tweespalt en het (moeten) maken van een keuze tussen twee (kwaden).

In tegenstelling daaraan hadden de oneven getallen iets ondeelbaars en werden eerder met vaste verbondenheid, trouw, eeuwigheid en volmaaktheid geassocieerd. Dit zien we vooral terug bij de 3, de 7 en de 9. De 5 deed het ook niet zo slecht, omdat een hand vijf vingers telt en daarmee iets voltalligs uitdrukt.

Drie-eenheid

Als men de goddelijke macht wilde weergeven in steen, hout of textiel, zie je dat er bij voorkeur voor een drie-eenheid  werd gekozen. De Indiers kenden Brahma, Vishnoe en Shiwa, de Perzen vereerden Ormuszd, Ahriman en Mithras. In het Christendom zien we: Vader, Zoon en Heilige Geest. Ook God, Maria en Jezus vormen nog al eens zo’n drie-eenheid. Bij de Germanen waren het Wodan, Donar en Freir, maar deze 3^e kon ook wel eens een van de andere goden zijn.