De tip over het bestaan van deze bovenlichten kreeg ik toegestuurd door Angelika Lukas. We proberen nu de ouderdom te achterhalen.

 

In dit 19-eeuwse bovenlicht, aan voor en achterzijde identiek boven de deuren van de voormalige aula op de oude begraafplaats a.d. Prins Hendrikstraat te Gouda, zien we gekruiste zeisen (de overbiddelijkheid van de dood) en symmetrisch geplaatste omlaaggerichte toortsen. De omgekeerde (brandende) fakkel was al voor de oudheid symbool van het gedoofde leven en attribuut van de dood. Een brandende fakkel verwijst naar (hernieuwd) leven (wederopstanding).

 

Het vervliegen van de tijd wordt uitgebeeld door de vleugels die het tijdglas (zandloper) flankeren. Als symbool van de dood komt de zandloper voor het eerst voor in de late middeleeuwen.

Een duivenvleugel staat voor de dag en een vleermuisvleugel voor de nacht. Ze kunnen ook verwijzen naar het vervliegen van het leven bij goed en kwaad.

 

Tevens is er een ouroboros ( de slang die zichzelf in de staart bijt) te zien voor de zandloper. Bijzonder is hier dat deze zich kronkelt als de slang van Asclepios, die we uit de geneeskunde kennen.

 

Leven en dood worden verder nog weergegeven door een dode en een levende tak.

 

De korenaren (of palmetten?) langs de rand hebben meer een ornamentele waarde, maar zouden nog kunnen verwijzen naar het vruchtdragende leven.

 

Opzij van het bovenlicht zien we aan weerszijden in de deuromlijsting "doodshoofden met gekruiste knekels".